خاکی ها | سنگری که خالی نخواهد ماند

که خود را

خاک پای غلام حسین می داند/.

پی نوشت:

صحبت های مقام معظم رهبری 

چنان محبت هایم را سوزاندی

که همه اش شد

خاکستر کینه...

کشیدی مرا

که دهان کفش هایم

از تعجب باز مانده! 

پی نوشت:

از فردا پابرهنه دنبالت می آیم!

التماس کردنم از تو

مثل التماس کردن فقیرهای

دم حرمت به مردم

برای خریدن کتاب دعاهایشان بود...

دامن گل های حسین را سوزاند؟

در نخ پشیمانی گذاشتم

تا تسبیحی شود

برای نفرین هایم...

سکوتت همچون

بوق ماشین های مانده در ترافیک 

روی اعصابم راه می رود! 

بیدارکننده تر از فریاد می شود...

قیامت اثبات کن

مارمولک تر از من نیست!

تا روی این اختلاس گران 3 هزار میلیاردی کم شود! 

از وقتی نگاهت دنبال دیگری ست... 

چنان غربتی ست 

که وقتی روبه رویش می ایستم

از جمع مستحبات و گناه

تصویر یک خوارجی را می سازد! 

لیاقتش همین آب دهانی ست

که همیشه نثارش می کنم!

آبجیوه ی بی مروت!  

فاصله ی من تا تو را 

در هر ثانیه

رفت و برگشتی طی کند

باید هم آب برود! 

باید هم تنگ بشود برای عشق های بزرگی

که در این دلِِ آب رفته جا نمی شوند...

(( دلم برای تو آب رفته که برای دیگری تنگ شده!))

پی نوشت:

چند روزی نبودم ، حالا هستم و دوباره نیستم! زندگی همین است... 

که آبرویمان رفت!

همچون مزرعه ایست

که آتش گناه نابودش کرده... 

به بهانه ی سیراب شدن می نوشد

پی نوشت: ما زلالترین ها را داریم ولی کو تشنگی؟! 

که دنیا به کامت گوارا باشد! 

پی نوشت:

حُبُّ الدُّنيا رَأسُ كُلِّ خَطيئَةٍ

حالم را بهم می زند

وقتی میان آغوش می گیری مرا...! 

پی نوشت:

همیشه انتخاب آخرت من بودم

کوره ای ست

که ذغال سنگش

محبت است...

سوخت می خواهد

از نوع ترکیبی! 

یک قطره از تو

دریایی از من... 

ثابت کرد

عشقت به من

شهوتی بیش نیست! 

من اهل شعارم

تا شاید روزی

این شعارها انقلابی به پا کند

در وسعت خودشان! 

بعد رنج خشک شدن

و در آخر هم 

سوختن در آتش باغبان...

سوختن در میان باغ 

در جلوی چشم همه... 

استفراغ ذهنی

استفراغی از جنس کلمات...

دلم غرق آتش شد وقتی پیکر سوخته ی مسلمانان میانمار را دیدم ، شراره هایی که پیکر آنان را سوزاند دل من را هم سوزاند ، رگ غیرتی که اوج تورمش در فتنه 88 بود امروز با دیدن این صحنه ها متورم تر شد... بیش تر از فتنه... خیلی بیشتر... تیتر خبرگزاری ها اشکم را جاری کرد ، همه جا با عدد نوشته بودند 20000 مسلمان در میانمار به آتش کشیده شدند... هزاران قرآن به آتش کشیده شدند... این تیترها تیری شدند که در قلبم فرو رفت... وقتی بودا با ترنم باران های جنگل و سبزه و الهامات دروغین سیر نمی شود رو می آورد به خون خواری... این همان بوداست و این نهایت بوداست... بودا به پایان رسیده... پایان بودا می شود خونخواری... ظلم در سایه ی مدعیان حقوق بشر انگار نه انگار مسلمانان هم بشرند... این باشد پیام من که با بغض می نویسم: پایان شما را ما رقم خواهیم زد امروز شما خونخواری می کنید ولی فردا این ماییم که به خونخواهی بلند میشویم فردایی نزدیک... بسیار نزدیک... انتقام تک تک فرزندان فلسطین ، غزه ، بحرین ، میانمار و همه ی مسلمانان را از شما خواهیم گرفت نزدیک است آن روزی که بودا و صهیونیسم بسوزند در آتشی که خودشان بپا کردند... 

من فریاد را بر خودم واجب می دانم... واجب...

گفت: چرا سیاسی کار نمی کنی؟ گفتم: هنر خرج اهل بیت شود بهتر است! گفت: یعنی دین را جدا از سیاست می دانی؟! با همه ی عصبانیت رفتم گوشه ای نشستم و قلمی دست گرفتم و در توجیه دوری از فضای سیاست نوشتم:(( "" این روزها سیاست برایم شده مثل کتاب های قصه ی شب بچه ها ، همان هایی که مادران برای لالایی بچه هاشان می خوانند ، سیاست وقتی دست خوش سیاستبازانی میشود که سن سیاسی اشان به سال نمی رسد می شود لالایی... مثل اینکه سیاسیون ما بازی اشان گرفته است ، من آن سیاستی را لالایی می دانم که از دین جدا شده و بهترین توجیه هم برای این جدایی شده است تنها "مصلحت!" ))

حالا که دوباره نوشته بالا را خواندم دیدم راست یود اما توجیه خوبی برای دوری از فضای مباحث سیاسی نیست... لذا از این پس در دل این وبلاگ دوباره مباحث سیاسی را جای خواهم داد... انشاا...

پی نوشت: اگر سیدعلی نبود سیاست واقعی امروز مرده بود!

من نبودم ببینیم یعنی سنم به آن موقع قد نمی دهد ٬ دقیقا چهار یا پنج سال قبل از تولد من اتفاق افتاد ٬ پنج سال قبل از این که من بیایم تو بار سفر را بستی و چه آسان و چه راحت هجرت کردی... از اشک های چندساله ی پدرم ٬ که هروقت چهره ات را در تلویزیون می دید جاری می شدند فهمیدم چه سخت بود هجرت راحتت... من میبینم تو را ٬ آرامشت را ٬ همه گفتند امام آرام گرفت اما من چیز دیگری دیدم ٬ تو آرام بودی ٬ من تو را آرام دیدم ٬ در میان تمامی صفحات کتاب ها در میان تمامی فیلم ها و مستندها و سخنرانی ها من تو را آرام دیدم ٬ تو آرام بودی ٬ تو به ملتی که همه سردرگم مانده بودند آرامش دادی ٬ تو قلب ها را با آرامشت رام کردی ٬ من تو را آرام دیدم... توآرام بودی و آرام رفتی... آرام... ای امام من ٬ راه تو را همچون خودت با آگاهی تمام و آرامش ادامه خواهم داد و قول من باشد به تو ای روح خدا که اگر رهبرم سرم را بخواهد آرام زیر پایش میگذارم... راستی چقدر شبیه توست... آرام و متین...

مانده بودی اعتقاداتت را با چه دار بزنی ٬ طنابی بهتر از زبانت پیدا نکردی... زبانت را کردی طناب دار اعتقاداتت...  البته شک دارم که اعتقادی هم در کار بوده باشد... نه مطمئنا نبوده!

*** وقتی امثال این خواننده کثیف به ساحت مقدس اهل بیت توهین می کند و هیچ کس کاری نمی کند باید...  بگذریم... آقایان سنگ بازار سکه و طلا را به سینه می زنند غافل از این که طلای ناب اهل بیت اند... .

پس کی قرار است این بیداری اسلامی در وجود خودمان برپا شود... والسلام

پی نوشت:* قابل توجه آقایانی که می گویند چرا بعد از هزار سال هنوز سنگ اهل بیت را به سینه می زنید؟ چرا مجلس روضه می گیرید؟... جواب شما همین باشد که تا وقتی یزیدها زنده اند ٬ کربلا در جریان است... و این یعنی هر روز عاشوراست... باور نمی کنید از دشمن بپرسید که هنوز بعد از هزارسال هجوم می آورد با زبانش به قصد تخریب اهل بیت و توهین می کند به ساحت مقدس ایشان...