خاکی ها | سنگری که خالی نخواهد ماند

این روزها شاهدیم که سینمای ما دست به دامن فیلم هایی با دُز بالای شهوت شده تا بتواند شمار مخاطبانش را افزایش دهد و فیلم سازان ما را در سطح بین المللی مطرح کند ، آیا غیر از این است که برای مطرح شدن در سطح بین المللی باید دست از خیلی از ارزش ها کشید؟ مثل آقایی که آن ور آب جایزه گرفت و بوسه ای بر صورت بازیگر زن معروف زد تا در زمره ی کارگردانان مورد تأیید غرب قرار گیرد.

فیلم سازان بی تعهد ، روشنفکر و ضدارزش را می توان از فیلم هایشان شناخت اما صحبت بنده چیز دیگری ست ، این بار از مسئولینی می گویم که بودجه ی بیت المال را صرف ساخت چنین فیلم هایی می کنند و یا اجازه ی اکران به فیلم هایی می دهند که جزء تأیید بی بند و باری و نشان دادن چهره ی جامعه ی اسلامی و ایرانی به عنوان مردمی بی بند و بار و دروغگو نتیجه ای در پی ندارد

وقتی فیلم جیرانی با نام " من مادر هستم " سر و صدای زیادی به پا کرد ، لحظه به لحظه پیگیر تمامی حواشی این فیلم بودم و دغدغه ی من این شده بود که نظر مسئولین مربوط را به طور مستقیم راجع به همچین فیلم هایی بدانم ، بالاخره دیشب بعد از همایشی که با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار شد کنار حسینی ایستادم ، دست روی شانه اش گذاشتم و خیلی ساده سوال کردم: آقای وزیر نظر شما راجع به فیلم جیرانی و اعتراضات نسبت به این فیلم چیست؟ ، جوابی که وزیر داد بسیار برایم قابل تأمل بود ، شاید راحت ترین جواب بود ، شاید راحت ترین نوع موضع گیری بود ، وتنها جوابی که من گرفتم خنده ی جناب وزیر بود ، چرا وقتی از وزیر کشور راجع به مسئله ای که برای  اکثر مردم دغدغه شده یعنی رواج فحشا در سینما سوال می شود باید جواب را با خنده بدهد ، آقای وزیر امروز جواب ما را با خنده دادید اما روزی می رسد که باید جواب هزاران شهیدی که مجوزهای شما و سینمای کشور روی خون آن ها پا گذاشته را بدهید ، می خواهیم بدانیم آن روز هم می خندید؟! ، سینمای ما که این مدت ، 8 سال جنگ را برادر کشی ، بی حجابی را آزادی و روابط زن و مرد را عادی نشان داده ، شده یک غده ی سرطانی که باید الساعه فکری به حالش کرد